Ik ben een nostalgisch iemand, mijmer vaak over wat er achter me ligt.
Bijna al mijn foto's zijn gedigitaliseerd, en het zijn er een kleine 16.000.
En in die foto's ligt mijn leven besloten, groei ik van een peutertje, naar wie ik nu ben.
Boven staat een foto van de heilig Hart lagere school, aan de dorpsstraat in Nijmegen/Neerbsoch Oost, daarna moest er een keuze worden gemaakt, en in plaats van het advies, wilde ik liever met mijn handen werken, pa was elektricien, en ik had wel iets met motoren, dus wilde autotechniek.
Maar een blokje staal in 2 richtingen haaks vijlen, was aan mij niet besteed, de machines daarentegen wel.
Maar voor metaalbewerken, moest je een voldoende hebben, als je de autotechniek richting in wilde, en dat vijlen, ging me gewoon niet goed af.
Wat ik nu ga schrijven heeft niks te maken met opscheppen, eigenlijk is het eerder het tegendeel, althans in hoe het voor mij uitgepakt heeft.
Of je wel of niet goed kunt leren, is alleen een verdienste, voor degenen, die moeten blokken, voor de toetsen, maar mij kwam het aangewaaid.
Ik moest de 2e klas dus overdoen, vanwege een vijf, en dat was heel wrang, als de school je een schoolreisje aanbiedt, omdat je de de hoogste cijferlijst van de klas hebt.
Maar met een beetje fantasie, en hulp van een freesbank, kreeg ik uiteindelijk het blokje in 2 richtingen haaks, ik heb zelfs nog leren smeden, en ik mocht door naar de 3e klas van de LTS richting autotechniek, en door het jaar uitstel, viel mijn 4e (examen) jaar precies, gelijk met de energiecrisis van 1973, en de befaamde autoloze zondagen, benzine op de bon.
Ik zag een zekere richting naar de WW niet zitten, en heb gevraagd of ik daarna ook de elektrotechniek mocht doen, dan had ik meer kans op een baan.
4e klas automonteurs, een prijs, vanwege de hoogste cijferlijst van alle autotechniek klassen, ligt nog ergens in de kast.
Elektrotechniek, de 3e klas over moeten slaan, vanwege de cijferlijst, gelijk in het examenjaar, weer de hoogste cijferlijst.
Vervolgopleiding, de 1e klas over moeten slaan, weer vanwege die stomme hoge cijferlijsten, en in de 2e klas, kreeg ik een oproep voor het examen, maar dat zou pas een jaar later zijn was me verteld.
En toen was ik er klaar mee.
Ik heb me altijd afgevraagd, hoe dat dat in godsnaam kon, want ik deed gewoon hetzelfde als de rest, wist ik veel.
Eindelijk was ik elektricien, maar het werd uitzendbureau, er was gewoon weinig werk, en ik had net een klusje afgerond, toen ik door een bedrijf werd benaderd om langs te komen, ze wilden me via het uitzendbureau inhuren, voor een heel specifieke job.
Nu moet je weten dat een elektromonteur niet hetzelfde is als een meet®eltechnicus, dat is een totaal andere tak van sport.
Of ik de hele grote stoomketel van de papierfabriek in Nijmegen, wilde ombouwen, van Analoge naar computersturing, terwijl ik alleen wist hoe je computer moest schrijven.
Maar zij hadden er alle vertrouwen in, ik kreeg een andere uitzendkracht toegewezen, toevallig een oude klasgenoot, die altijd een grote mond had, maar toen, alleen maar zei, zeg jij het maar.
Ik heb de klus aanvaard, en gezegd, geef me de tijd om dingen uit te zoeken en vragen te stellen, dan kom ik er wel.
Een paar weken later, was het klaar, maar ik heb er nooit bij stilgestaan, voor mij was het gewoon een klus die geklaard was.
Uiteindelijk bij Philips terechtgekomen, omdat ik eindelijk weleens vastigheid wilde, en uiteindelijk aan de afdeling Quality & Reliability uitgeleend.
Op de 1e afbeelding zie je, hoe specificaties vroeger werden gemeten, een constant onderwerp van discussie tussen Philip, en de klanten.
Uiteindelijk heeft een van de engineers bedacht dat dit computergestuurd kon, en een eenvoudige proefopstelling gebouwd, en gedemonstreerd.
Het resultaat was, dat men voor een kapitaal aan meetapparatuur kocht, en de befaamde 19 Inch kasten (racks) om het in te bouwen, alleen had niemand ook maar enig idee hoe je dat dan allemaal aan elkaar moest knopen, want alle bekabeling moest handgemaakt worden, geen cm te lang, en voor een aantal connector problemen, had men nog geen oplossing bedacht.
Maar ze hadden al wel een naam, computergestuurde Semi Automatische laboratorium Meetopstelling (SAM)
Dat lijkt ons een klusje voor jou, zou jij dat willen doen?
Ja, geef me de tijd om dingen op te zoeken, en vragen te stellen, en zo heb ik dus de allereerste Computergestuurde SAM opstelling in de wereld gebouwd, de opstelling die in het tijdschriftartikel staat, heb ik gebouwd, en ook de oplossingen voor bepaalde connectoren bedacht.
Sony werkte toen samen met Philips, voor de CD speler, en die kwamen op bezoek, en waren zo onder de indruk van de resultaten, dat ze er ook een wilde hebben, en zo heb ik er een hele rits gebouwd, voor fabrieken in allerlei landen.
Het was in de tijd van de eerste ISO certificeringen, en het werd gewoon een standaard, zodat iedereen over hetzelfde praatte, einde, oeverloze discussies.
Is dat knap, nee, is het bijzonder, nee, ben ik er trots op, ja
Ik heb er echt nooit bij stilgestaan, dat wat ik deed eigenlijk wel bijzonder was, althans in de ogen van andere mensen.
Jammer dat vorig jaar pas het kwartje viel, en ik eindelijk begreep wat er anders is aan me, of althans, een antwoord heb gevonden, dat het waarschijnlijk verklaart.
Ik wou dat ik het heel veel eerder had geweten, dan had ik het anders aangepakt, en had het me veel jaloerse collega's en ellende bespaard,
het is niet fijn, als je een voorstel doet, en je voor gek uitgemaakt wordt, terwijl, als ik zei, ik heb van die en die, gehoord dat het misschien zo kan doen, en dat was nooit een probleem, ook al wist die en die er helemaal niks van, en was het mijn eigen idee.
De afkeer ging zo ver, dat toen mijn relatie na meer dan 10 jaar stukliep, bijna alle collega's, constant opmerkingen plaatsten, dat het maar goed was, dat ze gegaan, was, want het lag toch aan mij, en ze mijn werk saboteerden, met als excuus, dat de manier waarop ik liep, net leek of ik alles beter wist, serieus, dat is niet gelogen.
Ze zagen in mij een gevaar voor hun eigen ambitie, terwijl ik gewoon alleen maar mijn werk deed, en geen promotie zocht.
En toen werd ik overgeplaatst van een dubbele dagdienst afdeling (vroeg en laat, 5 dagen per week) naar een volcontinue afdeling, 3 ploegen, weekenden, en zo waren de paar vrienden die er over waren, ook verdwenen omdat ze totaal andere roosters draaiden.
Dat was ook de reden dat ik via contactadvertenties ben gaan zoeken, want ik stond er nagenoeg alleen voor.
Uiteindelijk, moest ik door een reorganisatie vertrekken, wilde gewoon mijn tijd uitwerken, maar werd het versneld door een jaloerse collega, die een of and l*l verhaal had verzonnen, ik moet bij mijn eigen afdelingschef komen (ik was uitgeleend aan Q&R, en was de enige van alle medewerkers die door de reorganisatie moesten vertrekken, die gewoon zijn werk is blijven doen), zo zit ik nu eenmaal in elkaar,
Mij werd gevraagd hoeveel tijd ik nodig had, om mijn gereedschap in te leveren, en dat was behoorlijk wat specialistisch gereedschap, 20 minuten zei ik.
Ik kreeg een half uur, om alles in te leveren, en als ik dan niet van het terrein af was, zou de beveiliging me onder dwang verwijderen.
Ik ben naar de baas van Q&R gegaan, en heb het verteld, en iedereen zat met open mond, niemand had geklaagd, en ze waren eerlijk.
Later heb ik van een van die collega's begrepen, wie het verhaal had bedacht, hij was zwaar overspannen, en was bang voor zijn baan.
Dat heeft nog heel lang zeer gedaan, ik kan niet goed tegen onrecht, en dit was onrecht.
mocht ik hem nu tegenkomen, zal ik net doen alsof ik van niks weet, en voor mij was dat ook het moment, dat ik begreep, dat er iets is wat iedereen kan, maar je eigenlijk alleen maar zelf kunt doen, en dat is vergeven, en dus heb ik hem vergeven, dat ie in totale paniek, mij als een bedreiging zag.
En zo heb ik mijn hele leven dingen gedaan, waarvan ik nooit dacht ze ooit te gaan doen, geef me de tijd om dingen op te zoeken, en na te vragen, dan kom ik er wel, was mijn standaard antwoord.
En zo ben ik zonder enige voorkennis, in de marketing terechtgekomen, als ze het hadden gevraagd, had ik ze voor gek verklaard, maar het kwam op mijn weg, en ook dat heb ik er goed vanaf gebracht, iedereen in het computer marketing wereldje ( en dan heb ik het over bedrijven als Asus, Gigabyte, en MSI, de hoofdrolspelers) kent me, werd me ooit verteld, het leek me overdreven, want ik ken niemand, dus waarom zouden ze mij kennen.
Maar op een evenement in Budapest kwam een concullega van Gigabyte naar me toe, jij bent Peter Fest, ik had geen naamkaartje of blouse met logo of zo.
Daar ben ik dan wel weer trots op.
Of dat ik hoogbegaafd ben, weet ik niet, maar alles valt nu wel ineens op zijn plek, .maar ik kan er niks mee, het zal wel.
Maar het is geen pretje, maar met humor kom je een eind.
Dus ik vroeg de Sint om een intelligente blik, en kreeg een bril
